uzun zaman oldu sözcükleri kaleme almayalı daha doğrusu bir türlü onları kalemin ucundan devşirmeyeli...oysa öyle çok şey birikti ki içimde...velhasıl olmadı işte ... şimdi öylesine kırgın yüreğim; herşeye, herkese... hiç olmadığı kadar başka bambaşka hayat gözbebeklerimde...ve hiç bir şiirimde bahsetmediğim kadar yalnızım işte...gerçekler hiç olmadığı kadar çıplak...ve benim yüreğim yalınayak...şimdi en ufak bir vakada yerdeyim..."dokunsalar ağlarım" deyimi vardır ya işte onun apaçık meali şu aralar benim suretim...dokununca ağlıyor gözbebeklerim ... şıpır şıpır süzülüveriyor yanaklarımdan...sahi ne kadar değişti yüzüm, ellerim...donukluğuma donukluk katarken eksildi gülüşlerim, tükendi kahkahalarım, küçüldü sevinçlerim...şimdi ağlamak benim için ne kadar kolaysa gülümsemek ,gülümseyebilmek o denli zor..ben en başında daha kırılgan bir çiçektim...dokunsalar küsecek...tıpkı küstüm çiçeği gibi her kırgınlıkta biraz daha büktüm boynumu biraz daha kapandım içime ama çocukluğumdan farklı polyannacılık katarak işin içine...ama bu sıra son bir yılda açmaz oldu yüreğim; açılır gibi yaptı hep ama hep yarım kaldı...birikti...çok hem de...ben istemedim ama birikti tüm kırgınlıklarım içimde ve cam kırıklarına dönüştü ...şimdilerde o cam kırıkları batıyor yüreğime; işliyor ruhuma ve kanatıveriyor beni en ufak sarsıntılarda...hayat hep umut etmek sabretmekle geçiyor ...ha bir de biraz daha yalnızlık katarak hayatımıza...aslında kimsenin kimseyi anlmadığı anlayamadığı bir dünya burası...ne tarafa dönsem kanayacak her yerim biliyorum...kıpırdamaz oldum son zamanlarda...akışında yaşamak mı derler buna bilmiyorum ama içimden saymaz oldum artık takvim yapraklarını...seneler geldi geçti geldi geçti...ömür bitti bitecek...oysa ellerim boş...yüreğim boş...içim ruhum boş...koskocaman bir boşluk dört yanım dört duvarım...insan ne çabuk unutuveriyor herşeyi...zaman ...zaman büyülü bir değnek gibi unutturuveriyor sana olanı biteni...ama birleşmiyor yaralarım...kapanmıyor...her defasında daha büyük bir yalnızlık sarıyor beni...hayat yalnızlığına yalnızlık katmakla geçiyor...yüreğin yalınayak gerçekler çıplaksa...acı veriyor yaşamak...aslında yanında olan herkesin kendinin dahi bencillikleriyle yüzleşmek ağır geliyor...ben bu akşam çok yorgunum belki dünkü kadar belki bugün daha çok bilmiyorum...işte güneşin yarın yeniden doğacak olduğunu bilerek yumuyor insan ,gölgesi koyu gecenin koynunda uykuya gözlerini...iyi geceler yalnızlığım...
&elifiminrüyası
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder