hep mevsimsiz döküldü yapraklarım
en yeşil zamanlarında ayrıldılar körpe dallarımdan
öyle çıplak öyle yalınayak kaldım
yerlerini boş bırakarak
biraz daha çelimsiz kılarak beni sararıp soldular
nice günbatımları gelip geçti
köklerim biraz daha uzarken toprağa
rüzgara cılız gövdemle karşı koymak büktü belimi
yeni filizlere gebe bırakmamaksızın hem de
oysa çiçekler açtı yeniden
ve mevsimsiz gelişler yeniden yeşertti beni
bilmediğim bir kısır döngünün kucağında sabaha uyanırken
vakit öğretecekti hükümsüz giyinişleri
vakitsiz solan çiçeklerin öyküsü ile
kuru bir topraktan yeşeren umut filizini
&elifiminrüyası
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder